Blog

Een kijkje in men gedachten.
Een reisje doorheen de gebeurtenissen in men leven.

Eigenheid

Wat is eigenheid? Wat vormt je tot de persoon die je nu bent? Wanneer begint het vormproces?

Een tien jaar geleden ongeveer zat ik ongeduldig te wachten op dat ene roze streepje. Toen het verscheen was ik uiteraard heel gelukkig. Ik ging mama worden...eindelijk. Ik was 21 dus eigenlijk viel dat nog mee van leeftijd, maar voor mij leek het alsof ik al zo lang had moeten wachten. Tijdens de zwangerschap had ik maar 1 doel voor ogen, mijn kind ging alles hebben wat moest. Mijn kind ging een treffelijke opvoeding krijgen, want ik wou het een beter leven geven dan ik had gekregen.

Als je hormonen in de war zijn, komen er ook veel gevoelens naar boven waaronder twijfel. Mijn gedachten sloegen op hol: 'Wat als ik dit niet kan?', 'Wat als het verleden zich herhaald?', 'Wie ben ik?', 'Wat kan ik?'.

Nu tien jaar later heb ik twee van die prachtige kinderen. Dagelijks maak ik beslissingen voor hen die hopelijk de juiste zijn. Want als ouder maak je beslissingen voor hen, en zij vertrouwen blindelings op die beslissingen. In de eerst plaats omdat ze niet beter weten en zich er geen vragen bij stellen. Maar hier en daar leren ze stilletjes hun eigen kleine en groten beslissingen maken. Zo vormen ze stilletjes hun eigen persoontje.

Wat is eigenheid? Hoe weet je dat je je eigen persoon hebt gevonden? Want iedere dag worden we ouder en als het ware wijzer. Iedere ervaring die we hebben, vormt ons en geeft ons nieuwe perspectieven. Dus wanneer weten we precies wie we zijn?

Nu ben ik 31 en zie ik de weg die ik heb afgelegd. Ik was een verlegen en zeer onzeker persoon. Iemand die afhankelijk was van anderen. Geen enkele gedachte was van mezelf. Nu ben ik een alleenstaande mama met twee schatten van kinderen. Mijn gedachten zijn al meer van mezelf en ik heb men leven al veel beter in de hand. Perfect ben ik nog niet, ik ben er nog lang niet, maar dan denk ik vooral: wie wel? Zijn we niet ons hele leven zoekende? Iedere dag zijn we een nieuwe versie van onszelf en iedere dag denken we dat we er bijna zijn.

Misschien wordt het tijd dat ik loslaat in wat ik wil zijn, en me overlever aan wat ik nu ben en KAN zijn.

Ikke

De start

Een nieuw schooljaar begin je altijd met goede moed. Je kijkt uit wat voor nieuwigheden je pad op komen, wie dit je kennis zal verruimen. Zo ging het ook deze week. Men leert zen leraren kennen en zo begint het net-leren-kennen-proces. Als kind kijk je dit eerste wat af en al snel zie je dat een nieuwe juf of meester ook betekent dat alles anders is dan vorig jaar. Je bekijkt of je ze leuk of net leuk vind en de kous is af. Je kan aan het schooljaar beginnen.

Als volwassene lijkt dit proces veel langer te duren. Na de eerste dag hebben we onze mening al klaar. Eens we die mening hebben, is het zo moeilijk om daarvan af te komen. Vaak vergeten we dat ook leraars wellicht voor die eerste dag nerveus zijn, want ook zij moeten nieuwe mensen leren kennen. Ook zij willen geliefd zijn bij anderen. En op de koop toe weten zij meestal ook dat wij hen zullen beoordelen. Wat de situatie natuurlijk niet ten goede komt. Waarom zijn wij zoveel kritischer dan kinderen?

Staan wij er eigenlijk bij stil dat ook zij enkel mens zijn? Waarom zetten wij hen in een onfeilbare positie? Zijn wij er ons van bewust dat zij ook gewoon hun job doen? Zijn we de mensheid in anderen vergeten? Stellen wij ons in zekere zin meteen in de slachtofferrol? Een rol waarin enkel wij recht hebben op menselijkheid zoals onzeker zijn? Een recht om kritisch te mogen zijn?

Op geen enkel van deze vragen weet ik een antwoord en misschien is dat ook wel niet nodig. Het heeft me wel aan het denken gezet. Wat maakt het zo moeilijk om anderen de ruimte te geven om fouten te maken? Dit wordt mijn uitdaging dit jaar. Ik wil proberen om dit jaar de menselijk in de andere te zien en te aanvaarden. Wie doet mee?