Als een deur sluit...open ik een raam!

Toen ik jonger was las ik vaak inspirerende verhalen over mensen die een succesvol leven leiden en welke weg ze daarvoor bewandeld hadden. Veel van die verhalen gingen de eerste helft van het boek over de kommer en kwel van hun leven. Over hoe hard ze moesten vechten om hun hoofd boven water te houden. Door hun doorzetting veranderden ze zelf hun leven. Ze kregen eindelijk die job waar ze al zo hard voor werkten, ze vonden de partner van hun leven en kregen kinderen. Allemaal verhalen die ook vaak in films voorkomen.

Er was en verhaal dat me altijd bijbleef. Het vertelt over een vrouw die in de nasleep van de oorlog als meid op een boerderij werkt bij een familielid. Daar wordt ze slecht behandeld maar door een toeval kan ze bij een gravin als poetsvrouw aan de slag. Ze werkt zichzelf op tot huisdame en heeft grote verantwoordelijkheden over het gehele huishouden en de medewerkers. Na heel wat problemen krijgt ook zij haar happy end.

Momenteel voel ik mij zoals een van de personages uit zo'n verhaal. Als ik mijn pad bekijk waar ik vandaan kom en waar ik nu ben, verbaas ik me soms. Ik wou als kind iets met talen doen, maar helaas werd voor mij houtbewerking gekozen. Ik studeerde niet af eens ik van school kwam, zonder diploma, leek het voor mij al verloren. Ik wist niet echt wat ik wel wou maar houtbewerker wou ik alvast niet zijn. Niet omdat ik geen respect heb voor deze job, wel omdat ik voor de derde keer mijn voorlaatste jaar moest overdoen. Niet zo goede publiciteit dus. Wat ik ook nog wist, was dat ik enorm van taal en papierwerk hield. Schrijven was toen al een hobby net als zingen, dus misschien kon ik daar wat mee.

Het leven gebeurt en vaak is het niet zoals je dat wil. Ook bij mij was dat het geval en dus deed ik veel jobs, maar geen enkele in de richting van mijn interesses. Gelukkig deed ik de meeste jobs wel graag en deed ik die met hart en ziel. Maar helaas wou mijn lichaam niet mee. Ik ging dus terug studeren, maar ook dat liep de eerste keren niet helemaal van een leien dakje. Maar drie jaar geleden probeerde ik het opnieuw...en het lukte!!! Ik slaagde voor mijn examens en had EINDELIJK mijn diploma. Dat terwijl ik alleenstaande mama met twee kindjes was. Toen begon ik weer te dromen, want nu kon ik deuren openen voor mezelf en kansen maken en grijpen. Ik deed examens voor de stad, en ook daar was ik door!!! Hoe dat gaat eindigen weet ik nog niet, want door de pandemie werd alles op pauze gezet.

Maar ikzelf stond niet 'on hold'. Ik ging terug schrijven en werkte aan mijn muziek. Van het ene kwam het andere en ik dacht opnieuw groter: wat als ik mijn blog herbegin? Wat als ik een website begin? Wat als ik deelneem aan poëzie- en schrijfwedstrijden? Wat als ik artikels zou kunnen schrijven over onderwerpen die ik interessant vind? Wat als ik mijn eigen potentieel leerde kennen en er naar handel? De kansen die nu voor mij openliggen, heb ik zelf gecreëerd omdat ik het wachten beu was. Ik ben terug vrijwilligerswerk gaan doen, daar leerde ik nieuwe mensen kenen, nieuwe kansen. Ik opende mijn geest voor nieuwe dingen en zette mijn angst aan de kant... en toen nam ik het besluit: Ik ga weer studeren!!! Ik ga voor mijn bachelor Maatschappelijk Werk!

Ik zal niet zeggen dat alles simpel was en is en zal worden. Ook ga ik niet beweren dat iedereen alle kansen zelf kan maken of dat alleen door hard werk je er zal geraken. Wel zeg ik, dat waar ik vandaan en uit kom, er helemaal geen zicht op kansen was voor mij. En de kansen die ik doorheen de tijd heb gekregen, heb ik met beide handen gepakt. Ik heb zwarte sneeuw gezien, maar nu voornamelijk witte. Ik ben nu het hoofdpersonage in mijn boek. Ik schrijf mijn eigen verhaal. Ik ben zeker dat ook jij op een dag, je eigen verhaal kan schrijven. Misschien niet nu, maar ooit komt die dag. 

Grijp alle kansen die je kan vinden of maak ze gewoon zelf.