Armoede en luxe
April is verjaardag maand bij ons. Mijn dochters worden 10 en 12. Bij een verjaardag hoort natuurlijk een geschenkje en dan begint die ellendige zoektocht naar wat ze willen/nodig hebben. Maar aan een bepaalde leeftijd gaat het niet meer om speelgoed en prullaria, dus zat ik dit jaar alweer met de handen in het haar. De keuze was dus aan hen. Voor mijn oudste was het meteen duidelijk, zij wou een fiets. Het zou haar eerste grote fiets zijn, en die kan ze goed gebruiken om naar de grote school te gaan volgend jaar. Meteen een nuttige keuze dus. Mijn kleinste meid moest al wat langer denken. Zij heeft namelijk alles al was haar redenering. Dus koos ze kleedjes, die kon ze goed gebruiken. De gedachte dat ze alles hebben en het moeilijk wordt om een beslissing te maken van wat ze echt willen deed mij stilstaan bij een ervaring van vorig weekend.
Een kinderdroom van mij is in vervulling gegaan: Ik ben vrijwilliger bij een nachtopvang voor daklozen. Naast het zien hoe deze mensen nog steeds met een glimlach binnenkomen, vond ik hun verhalen heel confronterend. Iemand vond het jammer dat zijn rugzak was gestolen en zei dat hij zijn bestek en tas die erin zat wel mistte. Dat is namelijk zijn hele huishouden. Toen ik die avond thuiskwam en rondkeek in mijn appartement besefte ik pas hoe 'rijk' ik ben.
Het contrast tussen mijn kinderen en de mensen in de opvang lijkt groot. Maar wat ik daar vooral uit opneem is dat zowel mijn kinderen als die mensen enkel verlangen wat ze nodig hebben. En daar begint het contrast. Wat wij nodig hebben scheelt zoveel van wat iemand nodig heeft die helemaal niets heeft. Die ene man wou gewoon terug een serviesje. Een andere vrouw wou gewoon een trui.
Heel dit gebeuren deed mij wel stilstaan bij de dingen die we hebben en echt nodig hebben. Natuurlijk leeft men na een tijd naar de mogelijkheden die hij heeft. Maar het is mij wel al opgevallen dat mensen die alles al hebben, vaak nog steeds verlangen naar nog meer. Mensen die al niets hebben lijken vaker sneller tevreden met wat ze hebben. Dan vraag ik me vaak af: waarom?
Wat maakt dat kansarmen sneller tevreden zijn en blijven? Waarom verlangt men steeds naar meer als men alles al heeft? Zou het niet omgekeerd moeten zijn? Heeft een kansarme gewoon de hoop niet meer dat het op een dag geen zorgen meer zal hebben? Is het blijven verlangen naar meer eerder het zoeken naar voldoening omdat de basis al vervuld is?
Wat ik uit deze week haal is vooral dat ik dankbaar ben met wat ik heb. En als ik nu wat harder moet trappen op mijn oude fiets, zal ik daaraan denken. Als ik niet meteen nieuwe schoenen of kledij of wat dan ook kan kopen, zal ik daaraan denken. Als ik nog eens wat dieper in mijn koelkast moet zoeken om een perfecte maaltijd te bereiden, zal ik daaraan denken. Nu is mij duidelijk wat bevoorrecht betekent, wat luxeproblemen zijn en hoe veel luxe ik heb. Dit ondanks ik ook geen groot inkomen heb. Luxe is relatief zei iemand me ooit. Nu weet ik dat alles buiten de basisbehoeften luxe is. En daar zijn we beter dankbaar voor! Daar ben ik dankbaar voor!