De langverwachte resultaten

Op vrijdag 11 februari om 11 uur was het zover...de resultaten van mijn harde werk in het 1ste semester van dit academiejaar. Best wel spannend! Bloed, zweet en tranen hebben de examens me gekost, ieder moment van de dag stonden in teken van studeren. Mijn leuke koffiemomenten met vrienden werden niet alleen gehalveerd, maar gewoon uit mijn agenda gehaald. Hier en daar een korte pauze om de huiselijke taken op te nemen, maar dan enkel het minimum. De tijd met mijn kinderen werd gehalveerd, en mijn blog moest even wachten. Het was een hele zware maand!

Het is toch wat om te studeren als je ook nog een leven als mama hebt, als vriendin, als lid van een familie. Zij moeten geduldig wachten tot het studeren niet meer de momenten die je samen hebt overheerst. Maar die lieve mensen hebben veel geduld gehad, sterker nog, zij stonden ook aan de zijlijn mee te juichen en in spanning af te wachten hoe die resultaten er zouden uitzien aan het einde van de rit. Die vrijdag wachtten zij mee in spanning af, klaar met felicitaties of een woord van troost. Tijdens die heftige maand voelde ik hoe hard iedereen met mij meeleefde en die vrijdag zag ik ook hoe iedereen mij door dik en dun steunt.

De voorbije maand vertelden vrienden en familie me hoe geweldig het is dat ik als mama opnieuw studeer: "Je doet het toch maar hé " zeiden ze dan. Meestal begrijp ik de omvang van hun woorden niet als zij dit zeggen. Voor mij is het een normaliteit dat ik dit doe. Door deze opleiding te volgen werk ik namelijk aan mijn toekomst. Tegelijkertijd geef ik zo ook aan mijn kinderen het voorbeeld dat je alle kansen moet grijpen die je kan krijgen. Ook als het niet simpel is.

Anderen zeiden me dan dat ik te hard mijn best doe. Steeds opnieuw antwoordde ik dat het harde werk zal lonen in de toekomst en dat enkel hard werk mij ook zal brengen waar ik wil zijn. Natuurlijk zou ik liever luilekker aan het strand zitten of uren praten met een koffietje erbij. Uiteraard zou ik heel graag uren met mijn kids willen gaan wandelen of met hen spelen. Maar zo zal ik ter plaatse blijven trappelen, dat terwijl er zoveel mogelijkheden voor mij open liggen. Niets komt vanzelf en op het einde van de rit zal ik sterker zijn. Door hierover open te communiceren met mijn kinderen kreeg ik uiteindelijk veel begrip van hen.

Die vrijdag zat ik dus gespannen te wachten op het verlossende bericht. Ik kan jullie met trots zeggen dat ik maar 1 herexamen heb. En inderdaad, ik deed het toch maar!!! Maar... dit deed ik helemaal niet alleen! Ik deed dit met behulp van mijn kinderen, mijn vrienden, mijn familie. De steun die ik van hen kreeg, trok me hier door. Het was helemaal niet gemakkelijk, zeker niet, maar zij maakten het een pak lichter voor me. Mijn kinderen maakten het wat aangenamer door een gedekte tafel terwijl mijn neus in de boeken zat, wat handdoeken plooien terwijl ik mijn cursus overpende, mij opvragen om de leerstof in mijn hoofd te krijgen. Mijn mama om steeds weer op en neer te komen met de trein om op de kinderen te passen terwijl ik mijn examens aflegde of moest studeren. Mijn lieve familie door geregeld te bellen om mij een hart onder de riem te steken en mij meermaals te zeggen dat ik dit kon. Mijn vrienden om naar mijn eeuwige gezeur te luisteren bij een kop koffie of thee.

Dit semester leerde ik meer dan enkel mijn leerstof. Ik leerde vooral dat je moet werken om iets te bereiken, en eenmaal je iets bereikt is het goed om even stil te staan en te denken aan zij die jouw last hebben helpen dragen. Het is ook goed om even stil te staan bij je eigen kracht, je kan eenmaal meer aan dan je denkt. En vooral...vooral: geloof in jezelf! Jij kan dit! Welke uitdaging je ook aangaat: een nieuwe job, een opleiding, een nieuwe relatie, een ouder zijn, een mantelzorger, ... 

Jij kan dit! De kracht zit in je en als je daarop vertrouwt kan je alles aan!!!