Dé lat!

Al een paar dagen typ ik dezelfde zinnen opnieuw. Het valt me zwaar om de juiste woorden te vinden om duidelijk te maken wat ik wil zeggen. Er is altijd de angst dat mensen zullen denken dat ik op het punt sta te breken. Dat is nu eenmaal niet de volledige waarheid. Al zit er wel een halve waarheid in. Meteen twijfel ik dan weer of dit iets is wat ik met iedereen wil delen, tegelijkertijd voel ik dat ik dit moet delen. Dan begin ik te typen, wis ik alles weer uit en begin ik opnieuw. Ik wik en weeg duizenden keer mijn woorden om niet het verkeerde beeld te geven.

Toen ik de beslissing maakte om terug te studeren, verklaarden sommigen me gek. Kan ik dit er wel nog bij nemen? Als alleenstaande mama is mijn leven sowieso niet echt simpel. Maar ik ging ervoor, met volle moed en heel gemotiveerd. Zoals velen me zeiden, is het geen gemakkelijke opdracht. De hopen leerstof vinden niet altijd een plaatsje in mijn hoofd, en tijd is een vreemd begrip geworden in mijn leven. Het is soms kiezen tussen slapen en studeren, en dan moet ik mijn douches nog inplannen. Ook valt het gewone leven nog in dat schema, een schema dat nu al zo vol is. In mijn voorbije blogs schreef ik dit al vaker en om mezelf niet te herhalen, zal ik op dat deel niet verder ingaan.

Ik houd van mijn leven, ik ben echt gelukkig, ik ben een sterke vrouw, ik ben een goede muzikant/zangeres, ik ben een goede mama, ik ben een goede vriendin, ik ben een goede zus/nicht/metekind en ik ben een goede student. Dit schrijf ik niet enkel als mantra, ik geloof deze zinnen ook allemaal. Ik schrijf ze met de nodige zelfzekerheid omdat ze waar zijn. Die zinnen liggen op een lat die ik iedere dag omhooghoud. Iedere zin heeft een bepaalde energie en gewicht op mijn leven. Sommige dagen weegt het ene meer door dan het andere. Maar sommige dagen wegen deze zinnen juist állemaal tegelijk meer door dan op andere dagen en vermoeien mijn spieren net iets sneller. Op die dagen houden mijn spieren het niet de volledige dag uit en dan valt heel het boeltje op de grond. Vermoeid en uitgeput zak ik dan zelf ook in elkaar. Soms duurt het een paar dagen vooraleer ik weer de moed en de kracht heb om alles weer netjes op die lat te leggen en te herbeginnen.

Toen dit de eerste keer gebeurde viel, brak ikzelf ook. Heel stilletjes zonder dat iemand het wist raapte ik alles terug bij elkaar en vertelde niemand wat. Ik wou anderen niet belasten met mijn gewicht. Niet lang erna gebeurde dit opnieuw en zweeg ik opnieuw. Dit gebeurde een paar keer tot ik de energie en kracht niet meer had om het te verstoppen. Met de angst om weer in een depressie te vallen, belde ik een vriendin die me fantastisch op, daarna belde ik ook een andere vriendin, die mij ook geweldig opving. Zij hielpen me om mijn lat even mee te dragen tot ik dat zelf weer kon.

Ondertussen kwam dit wel nog een paar keer voor, dit zal me in de toekomst ook wel nog gebeuren. Het is een deel van de ontwikkeling die ik moet doormaken. Er is bij mij een soort aanvaarding gegroeid, ook leerde ik hieruit om sneller aan de alarmbel te trekken en om mijn verhaal te delen...het gewicht te verdelen.

Dit schrijf ik niet als hulpkreet! Het is net het omgekeerde. De mindere dagen wegen nog steeds niet op tegen de goede dagen. Het motiveert me des te meer om iedere keer weer op te staan, en uiteindelijk op het einde van de rit sterker te staan! Zoals al zoveel is geschreven: "vallen is niet erg, zolang je altijd maar weer opstaat". Iedere val, is een les bijgeleerd en een nieuwe mogelijkheid om opnieuw te beginnen. Vat die koe bij de horens, ga op die stier zitten, vraag hulp om je lat te dragen, praat als het moeilijk gaat, aanvaard dat je energie soms op raakt, aanvaard de littekens die je oploopt! Maar vooral, zeg op tijd stop...ook al is dat tegen jezelf.

Je zwaktes zijn niets vergeleken met je sterktes!!! Ook al val je soms, weet dat dit niets vergeleken is met de keren dat je blijft rechtstaan!!!

Praten helpt. Zit je met iets? Contacteer het CAW, voor laagdrempelige gesprekken. Blijk nooit alleen met je problemen. Praten kan ook anoniem. www.caw.be