Pauze, herbronnen en weer gaan

Terug van weggeweest. Een hele tijd gehad om te denken...en wat voor tijd. Intussen zijn ook al onze levens drastisch veranderd. Ook ik heb tijd kunnen nemen voor mezelf. Tijd betekent ook nadenken en alles op een weegschaal zetten. Die weegschaal heeft me doen inzien dat ik men dromen niet kan waarmaken als ik wacht op anderen om me te helpen te geraken waar ik wil. Ik moet het uiteindelijk zelf doen.

Lang heb ik mijn vooruitgaan laten afhangen van wat iemand anders voor mij kan doen. Ik wachtte op een kans, op iemand die mijn muziek voor me kon schrijven, op een drummer, een gitarist, een model,... Nu begrijp ik dat ik zelf de koe bij de horens moet vatten.

Dus hier ben ik weer! Ditmaal laat ik me niet meer afleiden van men doel. Schrijven is een van mijn passies, naast muziek maken, fotografie en opvoeding (waaronder men eigen knolletjes). Men vrienden zeggen me vaak dat ik hier dan ook iets mee moet doen, en zoals altijd stel ik alles uit met de zin: 'Ja, maar om die en die reden kan dat nu niet. Ik moet wachten tot dit en tot dat.'

We stellen vaak dingen uit, ook al weten we dat enkel wijzelf de vooruitgang kunnen waarmaken. Deze tijden maken duidelijk dat uitstel vaak wel afstel is. Het leven is te kort zeggen we vaak, en eerlijk gezegd klinkt het eigenlijk te cliché maar het is een waarheid als een koe. Now is the time en ook al heb ik het vaak gezegd: deze keer meen ik het echt.

Hopelijk vind ik jullie hier vaak terug. Voor ieder wat wils van muziek tot opvoeding tot hoe een single mama op zoek gaat naar de liefde terwijl ze de dagelijkse deugden van mama zijn door spartelt.

Tot de volgende

IKKE