Erkenning

Zoals ik in de voorstelling van mijn website schrijf, heb ik veel interesses. Een groot deel van mijn leven draait om muziek. Het is me met de paplepel ingegeven. Muziek stond op vele momenten in mijn leven centraal en hielp me door heel wat woelige periodes door. Zelf speel ik elektrische gitaar en ben ik, mede met mijn broer, leadzanger van onze band. Ik schrijf ook het meeste van onze nummers. Van mijn schrijfkunsten laat ik jullie met mijn poëzie regelmatig meegenieten, de muziek...die volgt wel, belooft.

Sinds kindertijd ben ik gefascineerd door muziek en het gevoel dat het me geeft. Voor mij kan een bepaald nummer een gevoel naar boven brengen dat diep in mij verscholen zat. Maar alles veranderde toen ik een jaar of 12 was. Voor mijn muziekles moest ik een nummer van Michael Jackson beluisteren. Maar het was het liedje erna dat mij aantrok. "Man in the Mirror" bevatte alle woorden die ik graag had willen uitschreeuwen. Ieder woord dat Jackson zong kwam binnen als een hamerslag. Hoe die man iets onder woorden kon brengen vond ik magisch. Zo raakte ik gefascineerd door tekst en het duurde niet lang voor ik zelf begon te schrijven.

Na een tijdje begon ik ook te zingen (niet zo denderend goed als ik even terugkijk), en begon ik te dansen (dat kon ik dan wel weer goed). Ik gaf showtjes aan al wie wou kijken, of ze het nu wilden of niet. Zo'n 4 jaar later had ik een optreden dat, voor mij althans, mijn leven veranderde. Mijn school gaf toestemming om een volledige show te maken rond 11.11.11. Ik maakte de choreografie, leerde die aan wat kinderen van de familie, danste zelf ook en schakelde men broers en zus in. Het optreden was fantastisch, maar het mooiste moment was het einde. Het moment waarop de directie en nog wat andere leerkrachten achter mij op het podium stonden en alle ouders die rechtstonden in de zaal...dat was het mooiste moment. Erkenning. Dat was het mooiste gevoel.

We zijn nu jaren later en ik sta als persoon en als artiest mijlenver van wie ik toen was. Van 'prutszangeres' tot mede-leadzangeres en gitarist in een band. En als ik mijn entourage mag geloven, klink ik niet eens slecht. Eerlijk is eerlijk, ik heb wel wat begeleiding gehad nadat ik mijn stem voor de tweede keer verloren had. Maar wat ik nooit ben verloren is mijn drive om dat ene gevoel. Erkenning. Iemand die je zegt dat je het goed doet. Applaus, een compliment, een fan...net zoals jullie die nu mijn blog lezen. Ook dat is erkenning.

Erkenning is een gevoel waar we allemaal naar streven, hoe klein die ook mag zijn. Erkenning geeft ons het gevoel dat we op het juiste pad zijn. Erkenning is de beloning van je harde werk. Door mijn vele passies vind ik die erkenning vaak daarin. Maar die erkenning kan je in andere dingen ook krijgen. Je baas die je feliciteert met je goede presentatie, een klant die je die euro meer geeft omdat je een goede job leverde, iemand die je bedankt omdat je er voor hen was. Erkenning zit in kleine dingen, vaak zien we ze over het oog. Maar die erkenning hebben we nodig om ons zelfvertrouwen op te bouwen en te houden. Maar vaak verwarren we onze drang naar erkenning met hoogmoedig willen zijn. Vaak is het zo dat we ons schamen om die erkenning te krijgen omdat we niet verwaand willen overkomen. Wel, laat mij het zeggen in de woorden van een wijze vrouw: "zolang jij je bewust bent van de 'angst' dat je verwaand overkomt, is er geen probleem".

Dus waar je ook mee bezig bent, in de kleinste dingen ook: aanvaard die erkenning. Door die erkenning te krijgen ontwikkel je ook in wat je doet. Die erkenning haalt allerlei blokkades en twijfels die je hebt en je verhinderen in je ontwikkeling weg. Het gevoel dat ik toen had draag ik altijd met mij mee en motiveert mij om iedere dag een betere versie van mezelf te zijn, als persoon en als artiest. En iedere keer als ik achteromkijk en mijn ontwikkeling zie, dan voel ik die ERKENNING. 

De ontwikkeling die je doormaakt is de mooiste erkenning die je kan krijgen.