Het is oké...om niet oké te zijn.
Er zijn zo van die dagen waar positief blijven moeilijk is. Als een dag complete chaos is en niets lukt zoals je het voorzien had, dan kan positief blijven weleens een uitdaging zijn. Zo was het vandaag ten huize Caroline & Co ook zo.
Met het ouder worden van de kinderen groeit ook de hoop
spullen die ze vergaren, tenminste bij mijn kleinste toch. Je moet weten dat
wij op een klein appartementje wonen met weinig bergruimte. Sinds wij hier
wonen ben ik een pro geworden in Tetris spelen...met spullen. Mijn kleinste
spruit houdt ook niet van spullen weggooien of weggeven, zij is aan alles zo gehecht. Ik heb
het hier niet over dure spullen en grote speelgoed stukken, neen het gaat hier
over kleine dingentjes: een knutselwerkje, wat prullaria van de Smulboxen,
kleine mannetjes, duizenden poppenkleertjes, miljarden beertjes, ... De lijst is
lang. Uiteraard overdrijf ik wat in aantal, maar zo lijkt het tenminste. Iedere doos die ik aan de kant zet, onthuld...ja hoor een nieuwe doos met prullen
waar ik helemaal niet eens van weet waar ze de spullen vandaan haalt. Doos na doos
en heel wat zakjes (die ze zelf knutselde) verder, lijkt het alsof ik een
nieuwe woning nodig heb om alles te zetten.
Mijn oudste was al die rommel beu,
dus kwam het idee om al die spullen in de andere kamer te zetten. Zo werd 'de
Speelkamer' geboren. Het leek een leuk idee, tot we eraan begonnen.
Op voorhand hadden wij met zen drietjes alles mooi afgemeten en uitgetekend, wat kon er misgaan? Blijkbaar veel dus. De maten die we hadden genomen waren fout, dus heel wat gesleur met meubels om tot het besef de komen dat die zo niet gingen passen...opnieuw beginnen dus. We brachten al het speelgoed naar de andere kamer en hadden ongemekrt het werkmateriaal ingesloten. Nu moesten we eerst dat weer vrij maken. Ander werkmateriaal zat dan weer vast in de berging onder, je raad het nooit, nog meer speelgoed. Nu moet ik jullie vertellen dat mijn emmer al behoorlijk vol was bij de aanvang van de kamerverhuis en bij het zien van nog meer rommel, liep deze even over. En net dat gevoel wou ik even met jullie delen.
Er zijn bepaalde zaken die ik heel lang kan verdragen, waar ik de rust zelve in ben. Rommel en hulpeloosheid...daar heb ik het heel moeilijk mee. En ik wil jullie graag meenemen naar mijn gevoel op dat moment. Gewoon de naakte waarheid.
Het moment dat ik letterlijk moest klimmen over speelgoed om aan mijn spullen te geraken voelde ik wat breken in mijzelf. Opeens werd het heel warm en ging mijn hart als een gek tekeer. En dan voelde ik de tranen komen. Boosheid en verdriet kwamen ineens tegelijk mijn lichaam binnen en ik wist niet meer wat ik er mee aan moest. Dus daar stond ik dan, huilend in de berging te midden van de hoop 'rommel' en speelgoed. Mijn kinderen in de andere ruimte heel stilletjes omdat ze mama zagen huilen (en wat speelgoed in het rond te gooien in een poging om terug uit die berging te komen).
Nu wil ik jullie meegegeven dat ik mij eerst heel schuldig voelde, want in mijn huilbui zei ik dat ik al die rommel ging buiten gooien. Op dat moment hield ik geen rekening met de hechting die mijn dochter heeft met al haar spullen. Voor haar is die 'rommel' haar hebben en houden, net zoals wij onze spullen hebben. Ik voelde mij ook schuldig omdat ik al die dingen niet zomaar zei, maar eerder riep. Ik voelde mij schuldig omdat ik mijn geduld verloor en het gevoel had te falen. Er flitsten heel wat gevoelens door mij heen: hulpeloosheid, falen als moeder, falen in mijn control freak zijn, falen als persoon die zo graag in balans wil zijn, falen als de persoon die hier wekelijks schrijft over wat men kan doen op momenten dat we niet in balans zijn, verdriet, boosheid.
Ik moest er even over nadenken of ik dit met jullie wilden delen. Wat ik nu schrijf is iets wat bij velen gebeurt, en daarom wil ik het volgende zeggen: Het is oké om te huilen. Het is oké om boos te zijn. Het is oké om even niet oké te zijn. Het is oké om niet perfect te zijn. Het is oké om je verloren te voelen. HET IS OKE!!!
Het is oké, maar vergeet niet dat vallen enkel erg is als je
niet terug rechtstaat. Hoe hard je valt, krabbel altijd weer recht, met je
hoofd in de lucht en een glimlach op je gezicht!