Hoe moet het nu?

Zaterdag was ik op een communiefeest en algauw raakte ik aan de babbel met nog wat moeders. Met de jaren ervaring die zij meer hadden als moeder, werd er al wel eens over hun jeugd gebabbeld en hoe zij hun kinderen hadden opgevoed. Onze levens waren heel verschillend, van een goede jeugd tot een zware jeugd, van zorg voor hun ouders op jonge leeftijd tot geen zorg van hun ouders naar hen toe. Hoewel al deze levens zo ver uit elkaar lagen, kwam ik wel tot één conclusie: "Ik voed mijn kinderen niet op zoals mijn ouders dat deden, ik ga hun alles geven wat ik niet had". Deze zin heeft heel veel inhoud, ondanks het heel simpel lijkt: wat ik meemaakte, wil ik anders doen.

Als je opgroeit in een gezin waar zware thema's zoals mishandeling en misbruik voorkomen is het logisch dat je die handelingen niet herhaald als je ouder wordt, of je wel of geen ouder bent. Een ander mishandelen, misbruiken doe je sowieso niet! Dat klinkt allemaal heel logisch. Maar, wat voor jij en ik misschien logisch klinkt is voor een ander misschien niet zo. Als je opgroeit met zo'n thema's is het vaak ook voor de nieuwe ouder of jongvolwassene die in de grote volwassen wereld terecht komt, niet altijd duidelijk hoe het dan wel moet. Ze hebben namelijk geen voorbeeld gekregen van de juiste manier. Zo'n jongvolwassen of nieuwe ouders komen zo heel vaak in conflict met anderen en/of hun kinderen, waardoor zij heel vaak hervallen in oude patronen. Voor de buitenwereld lijken zij dan 'crapuul' of 'slechte mensen'. De waarheid is vaak dat zij niet weten hoe te leven, of hoe met anderen om te gaan.

Fysieke mishandelingen zijn duidelijk te herkennen, maar er is ook nog zoiets als mentale mishandeling en misbruik. Dat is vaak veel moeilijker te herkennen en personen die dit hebben meegemaakt, weten het vaak zelf ook niet. Resultaat blijft helaas wel hetzelfde als het fysieke: je weet niet hoe om te gaan met mensen, want het is je niet geleerd. Met therapie en het juiste netwerk kan je dit dan wel weer aanleren, maar ook hier is het hervallen in oude patronen vaak het resultaat.

Door de jaren heen heb ook ik helaas een rugzak verworven. Al van in mijn kindertijd werd ik met zware thema's geconfronteerd. Helemaal in detail treden ga ik niet, maar ik kan je wel zeggen dat het leven als volwassene en later als moeder heel verwarrend voor me was. Vaak reageerde ik heftig op doodgewone dingen, tot verbazing van de mensen rondom mij. Vertrouwen geven was voor mij het moeilijkste, en dat is het vaak nog steeds. Er is altijd de gedachte: "wat als er toch een addertje onder het gras zit?". Dit maakt me heel gevoelig voor leugens. Ik kan heel veel hebben, maar leugens...daar kan ik absoluut niet tegen! Want dan komt het wantrouwen weer. Maar het aller moeilijkste vond ik moeder worden. Hoe voed ik een kind op als ik niet eens weet hoe het voelt om kind geweest te zijn? Maar daarnaast was het voor mij ook heel moeilijk om een goede zus te zijn, een vriendin, een tante, een meter, een metekind, een partner...en mezelf te zijn.

Uit de gesprekken met de moeders hoorde ik dat zij elk ook hun eigen moeilijkheden hebben gehad. Niet alleen in moeder zijn, maar ook als familielid of vriend hadden zij het moeilijk in maar 1 ding: zichzelf zijn. Uiteindelijk begint alles bij jezelf zijn. Eens je jezelf gevonden hebt, is alles een pak gemakkelijker. Dan pas kan je vanuit je EIGEN waarden en normen werken, niet vanuit die die je zijn aangeleerd.

Het gebeurt heel vaak dat wij onze eigen zorgen en muizenissen uit het verleden op een ander projecteren. Zo maken wij onze eigen gedachten van wat een ander zou denken als je zus of zo doet. En dit is helemaal normaal, uiteindelijk zijn wij zo geprogrammeerd. Maar wat ik de laatste jaren heb geleerd is om alles vanop een afstand te bekijken en even je eigen gevoelens uit te schakelen alvorens te spreken of ruzie te maken. Een goede ruzie of discussie op zijn tijd is zeker oké, maar wees jezelf bewust van waaruit je vertrekt. Denk aan de IK boodschap. "Ik voel me hier niet goed bij" of "wat jij nu doet, maakt me heel onzeker" en vooral vraag uitleg. Gebeurt er iets waar jij je bedenkingen bij hebt of je voelt je aangevallen, ... noem maar op: vraag uitleg. De andere persoon kan zeker niet weten wat jij denkt of hoe jij je voelt en al zeker niet wat er in jouw rugzak zit. Laat je rugzak geen leidraad zijn voor je toekomst. Je hebt het al meegemaakt...dat hoef je niet nog eens!

Je bent goed bezig!!! Jullie allemaal. Je bent een goede meter, tante, zus, moeder, wat en wie je ook bent voor iemand anders! Iedereen doet wat hij kan de middelen die hij heeft en wat hij of zij aankan. Jullie zijn prachtmensen en we hebben allemaal nog een hele weg af te gaan. Iedere dag opnieuw kunnen we onszelf ontwikkelen en bijschaven. Jullie zijn op de goede weg!!!