Ik vergeef je!

Onlangs zag ik een persoon uit men verleden waar ik al jaren pijn en verdriet van meesleep. De wonden die die bepaalde persoon (laten we de persoon voor gemak X noemen) me heeft gegeven hebben me jaren onderdrukt. Al die jaren ging ik X uit de weg, uit angst voor de herinneringen en pijn die zouden terugkomen. Door het gevoel van onderdrukking konden de wonden niet helen en kwam de pijn telkens weer omhoog. Ik spendeerde heel wat energie die ik beter voor andere zaken kon gebruiken.

Oude wonden zijn iets gek. Een woord of gebaar van iemand die niets met het verleden te maken heeft, kan alles weer naar de oppervlakte brengen. Automatisch gaan we bepaalde situaties en personen uit de weg, een vluchtreactie. Dit oerinstinct zit al sinds de mensheid in ons bloed en gebruiken we nog steeds als we in gevaar zijn. Deze reactie is dus normaal als ons lichaam en geest hoge stress ervaren. Wat we vaak niet weten, is dat oude ongeheelde wonden ook een soort van gevaar zijn. Ons lichaam reageert daarop met angstaanvallen, zweten en hartkloppingen als we in een situatie zitten die negatieve herinneringen naar boven brengt. Het zal je niet verbazen als ik zeg dat dit enorm veel energie van een mens neemt. Dit zijn de uiterlijke kenmerken van een paniekreactie, maar heel vaak spelen die negatieve energieën zich dieper af. Je merkt het vaak niet eens meteen. Maar als het zich opstapelt, kan het ineens ontploffen. En meestal begrijpen of aanvaarden we dan niet wat de reden is.

Wat mij enorm geholpen heeft is alles uit te spreken en op te schrijven. Benoemen wat gebeurd is, is de eerste stap naar heling. Naast te benoemen wat er precies gebeurd is, is het ook belangrijk om te begrijpen wie je onheus behandelde. In een gewelddadig gezin is de persoon die de klappen ontvangt niet de schuldige bijvoorbeeld. Iemand die afgeperst wordt is onmogelijk de schuldige. Vaak wordt ons een schuldgevoel aangepraat om zo de schuld van de aanrichter weg te nemen. Het is heel belangrijk dat je dat goed begrijpt. Vaak houdt schuldgevoel ons zo in de tang, dat het de wonde alleen maar verergert. Als laatste moet je afsluiten. En hier begint het moeilijkste deel van verwerking. Aanvaarden en vergeven.

Toen een paar jaar geleden me iemand zei dat ik X moest vergeven vond ik dat vreselijk. Hoe kon ik X zomaar een vrijpas geven? Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om te zeggen: "alles ik oke, geen probleem." Ook al vertelde die persoon mij dat er zo een druk van de schouders viel. Het is pas door dit iemand te zien doen, dat ik het echt begreep. Met aanvaarden bedoel ik dat je aanvaardt dat het gebeurd is. Je kan er eenmaal niets meer aan veranderen. Het verleden is al weg, de toekomst moet nog komen en daar kan je aan werken. Dus waarom nog energie steken in iets waar je geen vat meer op hebt. Eenmaal je dat kan, kan je naar de voorlaatste stap gaan: VERGEVEN.

Dit is een deel van wat ik naar X stuurde: "Ik ben blij dat ik je zag. Niet om jou, maar wel omdat ik nu weet dat het verleden me niet meer plaagt. Ik kan dus zeggen dat ik je niet langer hoef te mijden. Sterker nog: ik vergeef je. Niet om jou een goed gevoel te geven, wel om mezelf te verlossen van negatieve gevoelens. Een sorry hoeft niet meer, ik heb die niet meer nodig. De periode waarin je verantwoording moest en kon nemen voor je fouten is voorbij. Dus bij deze: Ik vergeef je. Heb nog een fijn leven."

De laatste stap is LEVEN. Nu het zware juk van je schouders is, kan je gaan leven...met volle teugen. Zal je er nooit meer aan denken? Jawel, er zullen nog momenten zijn, maar de pijn zal minderen. Je zal die bagage niet meer meeslepen, maar dragen.

Ik druk erop dat dit proces me ook jaren heeft gekost. Dit enkel omdat ik VERGEVEN verwarde met VERGETEN. Vergeven is enkel om jezelf te bevrijden van de negatieve spiraal waar je al je energie in stopt. Vergeten? Dat moet je niet doen. Want je verleden heeft je gevormd, of je dat nu wil of niet. Maar ik herhaal het nog eens: 

Je toekomst kan je maken en aanpassen, je verleden niet.