Is dat moeilijk mama?

Er is een nieuwe telg geboren in onze familie. Tijdens het babybezoek vroeg mijn jongste aan de verse mama of kinderen krijgen moeilijk was. De drie mama, ik incluis, begon te lachen en legden uit dat een geboorte wellicht de moeilijkste taak was. Maar toen stond ik even stil bij wat ik het moeilijkste vond en eigenlijk heeft het niets met de geboorte te maken.

Ze zeggen vaak wel eens: "Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen." Lang heb ik dit weggelachen. Hoe groot konden die zorgen nu worden? Het is toch maar je kind opvoeden? Maar naarmate ze groter werden begon ik pas te begrijpen wat ze daarmee bedoelden. Het zit hem niet zozeer in de kosten, of het verzorgen van de kinderen voor mij. Dat zijn de taken die ik heel graag op mij neem, en waar ik ook van geniet. Dat zijn de dingen waarmee je actief meewerkt aan het zorgen voor je kind, de tastbare dingen zeg maar. Ook gaat het niet over de traantjes die je na de zoveelste vriendinnenruzie moet afvegen. Het verwarmt men hart dat ze daarvoor bij mij komen knuffelen. Dan is er weer even die knuffelband waar ik zo van houd. Ook niet de ruzies onderling als ze het niet eens zijn met mij of met elkaar. Er wordt hier al eens met deuren geslagen en eens te snel geroepen naar elkaar, dat hoort erbij denk ik maar. Neen, al deze dingen zijn niet het moeilijkste voor mij.

Als kinderen opgroeien stellen ze vaak vragen waar je als ouder niet meteen een antwoord op hebt. "Waarom schijnt de maan?" "Hoeveel sterren zijn er?". De vragen worden met de jaren zwaarder. "Hoort jouw papa ons vanuit de hemel mama?" "Waarom huil je soms in je kamer?" "Hou je nog van mij?". Slik, denk je nu? Ja, ik ook. Op zo'n momenten weet je even niet wat zeggen, en toch weet je dat je ze daar een antwoord op verwachten. Ook weet je dat je bij bepaalde antwoorden het hart van je kind kan breken. Maar hoe hard het ook is, het hoort er ook bij. Maar ook dit is niet het moeilijkste voor mij, ondanks dat bij het beantwoorden van die zware vragen ook mijn hart soms breekt.

Als ouder moet je vaak keuzes maken in de plaats van je kind. Je beslist als het ware met kleine en grote beslissingen hoe de toekomst er voor je bengel zal uitzien. Van de kledingstijl tot keuze van school en later welke richting je kind inslaat op de middelbare school. Iedere keuze die je maakt is een bouwsteen voor hun toekomst. Want iedere kleine verandering kan een andere weg betekenen voor je kind. En laat dat nu hetgeen zijn wat ik het moeilijkste vind van moeder zijn. Alles wat ik beslis heeft invloed en eens ik daarbij stilstond veranderde mijn visie op het ouderschap. Het ging vanaf niet meer op wat ík het leukste, of mooiste vond. Het ging al helemaal niet meer om wat míjn dromen waren. Het gaat erom om wat ZIJ willen en wat voor hen het beste is en zal zijn. Het verlegt de focus van mij op hen.

Dat besef deed me ook mijn relaties met anderen te herbekijken. Vaak vertrekken we vanuit onze eigen verlangens en wensen. Dat legt tegelijk ook heel veel druk op onze schouders. Als we de focus verleggen op de andere persoon en wat die wil en verlangt, kunnen we gemakkelijker aansluiten bij de wensen van die persoon. Het is een kunst, dat zeg ik je wel. Het is een kunst die ik nog niet helemaal bezit, maar wel voor leer. En net dat is het leuke aan ouderschap en in relaties (welke die ook mag zijn): je kan altijd opnieuw leren en proberen en vooral van ELKAAR leren. 

Het leven is een leerschool en je stopt maar met leren na je laatste zucht.