Kleine stapjes

Zoals jullie al lazen ben ik al hard aan het studeren. Mijn boeken waren toegekomen en de nieuwsgierigheid in mij was niet te stoppen. Dus begon ik er meteen aan. In de weken waar mijn kindjes bij hun papa zijn, gaat dat dan ook heel snel. De andere weken is het een grotere uitdaging om langer dan tien minuten in stilte te kunnen werken. Maar het lukt, langzaamaan. Tenminste in mijn hoofd lijkt het langzaamaan.

Leren is een proces, je neemt heel veel informatie in je op en probeert die informatie om te zetten in een eigen interpretatie ervan. Je toetst bij jezelf af of je jezelf kan vinden in die nieuwe informatie en zet het al dan niet om in je eigen woorden. De zaken waar je je niet in kan vinden worden blokmomenten. Dat zijn de stukken die je in je hoofd zal moeten krijgen of een raakpunt vinden waar je toch ergens meer gevoel bij krijgt. Maar een feit is, leren is een proces en gebeurt met babystapjes.

Iedereen heeft zijn eigen manieren om te leren, dus ik ook de mijne: ik lees eerst de leerstof per segment door, dan lees ik opnieuw en maak ik notities en voor ik een nieuw segment begin lees ik het nog eens opnieuw. Voor ik een nieuw hoofdstuk begin herhaal ik alles nog eens. Op deze manier heb ik mijn les dus viermaal doorgenomen. Daar kruipt natuurlijk wat tijd in en de zichtbare vooruitgang loopt dan redelijk traag vooruit.

Deze week viel me op dat ik maar niet tot aan mijn volgende hoofdstuk geraakte, en dat frustreerde mij. Ik vervloekte mezelf dat ik eraan begonnen was, omdat ik op dit tempo nooit vooruit ging geraken. Hoe kon ik nu in godsnaam vooruitgang boeken als ik een week over één hoofdstuk deed. Het moment waarop ik dit dacht, was toen ik aan mijn herhaling bezig was. Ik was zo gefocust op mijn niet-vooruitgang dat ik ook niets meer wist. In mijn kwaadheid zei ik luidop 'Ik heb dat nu al vier keer geleerd en ik weet nu nog niets! Hoe kan ik vooruit geraken als ik nog niets weet?' Door dit voluit te zeggen besefte ik dat ik inderdaad al vier keer dit hoofdstuk gezien had, op 1 week met maar 1 uur per dag aan dit vak te werken én maar drie dagen aan dit vak heb gewerkt. Opeens vond ik het een hele prestatie, een pluim op mijn hoedje zeg maar. Opeens voelde ik me stukken beter, en als bij wonder kon ik meer antwoorden geven.

Leren doen we constant, iedere dag, iedere minuut van de dag. Het leven is een school met leuke en minder leuke vakken, maar alles wat we doen, zien, horen en meemaken leert ons een les. Het ene moment in ons leven is onze vooruitgang duidelijk te zien door grote verschillen, maar andere momenten zijn het maar kleine pasjes vooruit. Die kleine pasjes zien we heel vaak niet en we vergeten te veel dat we ze maken. Een mama die dagelijks aan de kinderen gekluisterd zit, ziet vaak niet dat zij daarmee een wereld van verschil maakt voor haar kinderen, dat zij daarmee de ontwikkeling van haar kinderen bevordert, dat zij als moeder en persoon groeit. Iemand die ondanks haar of zijn eigen gezondheid boodschappen doet voor anderen, zorgt voor ouderen, kookt en wast ziet vaak niet hoe die als persoon ontwikkelt en wat het betekent voor de personen die geholpen worden. Een man die niets meer had maar door te vechten en door te zetten nu weer op de benen staat, ziet vaak niet dat de ontwikkeling die hij doormaakte zo groot is.

Ik zie in mijn omgeving veel mensen die iedere dag kleine ontwikkelingen maken, als mens en voor anderen. Maar ook heel vaak hoor ik diezelfde mensen vertellen dat zij het gevoel hebben stil te staan in hun leven of dat zij op zichzelf zijn en misschien niet herinnerd zullen worden. Onthoudt dat iedere stap hoe klein ook, een ontwikkeling is. Focus jezelf op die kleine stapjes, want al deze kleine stapjes naast elkaar...maken een lange weg achter jou. Het doel is misschien nog ver van jou, maar weet dat de weg er naartoe steeds kleiner wordt door de kleine stapjes die je neemt.