Liefde is een werkwoord.

Het is wat verliefd zijn! Ik zie het aan mijn dochter als ze over haar 'crush' praat, aan mensen rondom mij die net een nieuwe relatie gestart zijn, aan een getrouwd koppel die elkaar nog steeds met fonkelende ogen elkaar aan kijken, en recentelijk aan mezelf. Je hart slaat op hol, je hersenen lijken niet meer te werken, je gedachten zijn enkel nog bij die ene persoon en het lijkt wel of alles ineens veel kleurrijker en mooier is. Alles wat je doet lijkt rond je nieuwe liefde te draaien. Het is alsof je volwassen leeftijd met de helft gezakt is en je nu rondloopt als een tiener met het hoofd in de wolken.

Mijn nieuwe liefdesgevoelens lijken helemaal niet meer op de gevoelens van toen ik tiener was of hoe ik in het leven stond een vijftien jaar geleden. Hoewel mijn gedrag het anders verraadt, zijn mijn verwachtingen heel wat gegroeid. Mijn hoofd mag dan wel het meeste van de tijd bij de andere persoon zitten, alles ervaar ik nu helemaal anders. Maar hoe anders dan? En vooral waarom? Hoe komt het dat mijn verandering in gevoel zo veranderd is door de jaren heen? Ik ben toch nog steeds dezelfde persoon? Wel, eigenlijk niet. Mijn rugzak van de voorbije jaren heeft me veel lessen geleerd en vooral mijn verwachtingen over relatie aangepast.

Mijn verwachtingen over een relatie gingen vroeger niet verder dan leven voor elkaar. Later kwamen daar dan kinderen bij en werd die wens verlegd naar leven voor het gezin. Door omstandigheden kwam ik alleen te staan en veranderde mijn verwachting naar enkel leven voor mijn kinderen. Op zich is dit niet helemaal fout, maar wie was ik dan wel nog naast het mama zijn? Ik kreeg heel wat jaren te tijd om mijn verwachtingen bij te stellen en eerlijk gezegd vind ik dit nu helemaal niet erg meer.

Een wijze vrouw zei me ooit "liefde is een werkwoord". Dat begreep ik toen niet, maar nu wordt het mij helemaal duidelijk. Een relatie mag niet vol verwachtingen zitten. We verwachten vaak dat de andere weet wat jij wil. We verwachten dat alles zomaar zonder inspanning gesmeerd loopt. Zo werkt het helaas niet. Er moet gepraat worden, water bij de wijn gedaan worden, moeite gedaan worden. Niets komt zomaar, voor alles is een inspanning nodig. Liefde is inderdaad een werkwoord!

Samen een leven opbouwen lijkt zoiets cliché en gemakkelijk. Maar het gaat om samen keuzes te maken over een toekomst, niet zomaar ergens in springen. Het gaat om het samensmelten van twee levens en de daarbij horende uitdagingen. Merk op dat ik het samensmelten noem, wat dus betekent dat het belangrijk is dat ieder leven ook zoveel mogelijk moet behouden worden. Het gaat om ruimte geven en bij elkaar komen. Het gaat om echt van elkaar houden om wie je bent, niet enkel wat je wil in iemand of hoe die jou ten goede komen. Echt houden van alles in een persoon, en die niet proberen te veranderen. Dit is het 'werken' in het werkwoord "liefde".

Allemaal mooie woorden natuurlijk en het lijkt ook zo simpel. Hier bedoel ik natuurlijk zeker niet mee dat er nooit onenigheden of moeilijke momenten zullen komen. Ik denk dat communicatie hierin heel belangrijk is. Praten over onenigheden kan helend zijn, weten wat fout loopt of wat de andere denkt kan een stap in juiste richting zijn. Ook ben ik er zeker van als je beiden evenveel energie in de relatie stopt, er een stevige basis is om de liefde te doen groeien en te houden.

Liefde is een werkwoord, maar in de eerste plaats moet je zeker ook genieten. Genieten van de kleine momenten die je samen kan doorbrengen, genieten van die kleine gekheden van elkaar, genieten van het leerproces en vooral genieten van elkaar.