Loslaten, huilen...en trots zijn.

Wat heb ik toch genoten van de vakantie. De gezellige momenten met de kindjes laten toch iedere keer een indruk na. Maar aan alle mooie liedjes komt natuurlijk een einde...nu ja. School is niet zozeer een slecht lied hoor, maar het is toch weer anders en weer aanpassen. De gezellige spanning die zich opbouwt naar die eerste schooldag. Het uitzoeken van de perfecte outfit is al een week werk op zich als ik mijn jongste moet geloven. Dit jaar was vooral voor mijn oudste een hele spannende aanloop. Zij start namelijk in het eerste middelbaar!

Het moment dat de boeken voor 'de grote' school toekwamen was een hele beleving. De doos werd opengescheurd en alle boeken werden al eens doorbladerd. Het ene boek was al interessanter dan het andere, maar toch keek ze er al naar uit om te starten, al moest dat nog een maandje wachten. De aanloop naar de 'grote start' ging sneller dan gedacht en algauw was de grote dag aangebroken. De avond ervoor werden alle kleren netjes gestreken en klaargelegd en er werd me op het hart gedrukt dat ik zeker niet te laat mocht opstaan! (Een herinnering is hiervoor soms wel nodig).

Daar stond ze dan, als enige meisje tussen alle jongens op de grote speelplaats. Ze zocht naar een vertrouwd gezicht, maar vond er geen. Niemand van haar vorige klas kwam ook naar deze school. Ook al wist ze dat ze het enige meisje in haar graad ging zijn, drong het nu pas echt tot haar door. En toen gierden er allerlei gedachten door mijn hoofd ook. "Wat als de jongens haar niet aanvaarden?" "Wat als ze zich verloren voelt?" "Wat als ze ineens verdrietig wordt?". Maar tegelijk voelde ik me ook trots. Trots op die kleine (grote) meid die zomaar een 'jongensrichting' kiest. Trots op die stoere chick die na zoveel zwoegen en trekken in het middelbaar staat. Trots omdat mijn meisje opgroeit.

Heel wat gehuil achter mijn mondmasker verder, spraken de papa en ik af met nog wat moeders die net hun kind in het middelbaar achterlieten. Daar hoorden we dezelfde zorgen en trotsheid. We hoorden vooral dat ene woord waar ik steeds bang van wordt: LOSLATEN.

Het is de normale gang van zaken: op een bepaald moment moet je je kinderen of een situatie loslaten. Je geeft de controle over aan iemand anders of aan de persoon zelf. Vanaf nu heb je geen of weinig controle over de keuzes en handelingen van die persoon of wat er in een situatie gebeurt. Waarom vinden we dat zo moeilijk? Wat zorgt ervoor dat we al huiveren bij de gedachte om iets of iemand te moeten loslaten? Zijn we niet gewoon bang voor onze eigen gevoelens? Vinden we het niet gewoon moeilijk om te aanvaarden dat ze ons niet meer echt NODIG te hebben?

Het zijn harde woorden, en terwijl ik ze schrijf krijg ik de krop in de keel. Want net dat laatste is waar het bij velen om draait, ook bij mij. En dan heb ik het zeker niet alleen over kinderen. Het kan gaan over iemand waar je al een tijd voor zorgt, een groep die je draagt en veel voor doet, je werk...noem maar op. Iets waar jij al je energie in steekt en dan plots moet worden losgelaten, betekent dat jij niet meer de drager bent. In de eerste plaats val je in een soort gat: er komt tijd en energie vrij waar je geen raad mee weet. In de tweede plaats is er ook een gemis: het was tenslotte alles waar je mee bezig was (goed of slecht). Het laatste is je eigen gevoel dat je moet erkennen: die persoon of situatie kan nu verder zonder mij.

Het gevoel dat iemand (gedeeltelijk) zonder jou verder kan, is eigenlijk positief. Jij hebt die persoon gesteund, geleerd, gevoed (in kennis of ervaring, geen etenswaren), aangemoedigd, verzorgd... Door jouw toedoen kan die persoon gedeeltelijk of volledig zijn vleugels uitslaan. Door jou is een situatie of een persoon in een bepaalde richting gegaan. En door beetje bij beetje los te laten kan die persoon alleen nog maar meer groeien.

Het is goed om even stil te staan bij de reden waarom je het loslaten zo moeilijk ligt. Dan kan je ook toegeven dat je tegelijk ook trots mag zijn. Deze woorden moest ik zelf vooral even horen.

Mijn dochters hadden trouwens beiden een goede start. De oudste heeft al vrienden en houd van haar nieuwe 'grote' school. Gelukkig zijn ze nog niet te oud om te knuffelen, want daar houdt de mama van. Het loslaten gebeurt in stapjes, gelukkig.