Moeten we altijd gelukkig zijn?

Onlangs zag ik een interview met Dirk De Wachter, psychiater en schrijver van het boek Borderline Times. Het boek gaat over de jachtigheid in het leven en hoe dit resulteert in veel psychische diagnoses waaronder Borderline. Op een bepaald moment haalt hij aan dat de jachtigheid in het dagelijkse leven ons een enorme druk geeft om constant gelukkig te zijn, en dat die druk net voor meer ongelukkige gevoelens zorgt. Het zette mij enorm aan het denken en ik moest niet lang nadenken om erover te schrijven.

Toen ik een tiener was, was mijn beeld over geluk en relatie al gevormd. Huisje, tuintje en een kindje. Iedere dag was gevuld met lachen, zonneschijn en alles liep gesmeerd. Een gezin bestond uit een werkende man, een vrouw die het huishouden voor haar rekening nam, er liepen twee vrolijke (liefst blonde) kinderen rond en een hond (liefst een brave Golden Retriever). De man bracht het geld binnen en kuste zijn vrouw en kinderen enthousiast iedere keer hij thuis kwam van zijn werk. Er was nooit een vuiltje aan de lucht. Iedereen blaakte van vreugde en had een perfecte gezondheid. Waarom dit beeld? Ik zag het overal op de televisie verschijnen, in schoolboeken werd deze norm aangeleerd. Ook al was mijn thuissituatie helemaal niet zo, dat was mijn beeld van het leven. Toen werd ik volwassen...

Het geluk vinden bleek niet zo simpel te zijn. Het leven bracht vele obstakels, en mijn relaties waren niet wat je bepaald gelukmakend kon noemen. Wat schrok ik toen ook bleek dat moeder zijn al helemaal niet zo simpel was zoals ik het kende van de televisie. Ik werd met de dag ongelukkiger en voelde een enorme drang om die perfectie te halen. Maar de weg naar die perfectie maakte mij alleen nog ongelukkiger tot ik een paar jaar geleden hulp inriep. In die gesprekken werd me duidelijk dat ik het verkeerde beeld voor ogen hield en kon ik eindelijk ruimte maken voor een beeld dat beter bij mij paste. Het huisje, tuintje, kindje en de hond- beeld is nog steeds in mijn gedachten, alleen de invulling ervan is aangepast. Die man werd vervangen door een vrouw, de kinderen zijn niet blond, het is een huurappartement geworden, een studie om mezelf te ontwikkelen en de hond...die is er niet. Het resultaat: ik ben gelukkig.

Maar wat betekent dat geluk nu? In dat geluk zitten wel vaker eens ruzies met mijn kinderen, maar dat maakt mij niet ongelukkig in zijn geheel. Mijn bankrekening is niet gevuld met veel geld, maar het maakt mij niet ongelukkig in zijn geheel. Er wordt gehuild en vaak gevloekt. Ook zijn er dagen waarop de hele wereld tegen me lijkt te zijn, maar dat neemt niet weg dat ik mij in het algemeen heel gelukkig en vooral ook dankbaar voel. Waarom is dat dan? Voor mij is de grootste verandering gekomen bij het aanpassen van het beeld van geluk. Dat nam voor mij een enorme druk weg. De aanvaarding dat geluk niet alleen lachen betekent, maar dat het oke is om af en toe te huilen en te vloeken zorgt voor een andere instelling in mijn hoofd. Het geeft rust dat niet alles perfect moet zijn.

De woorden van Dirk De Wachter versterken die gedachte voor mij wel. Daarom wou ik dit met jullie delen. Een paar maanden terug schreef ik het al eens in een blog, maar ik wil het graag nog eens herhalen. Het is oke om even niet perfect te zijn, het is oke om te huilen, het is oke om eens te falen, het is oke om jezelf te zijn ook al is dat niet volgens de norm van je omgeving. Het is oke!!! Perfectie en geluk zijn voor iedereen anders. Maak je eigen beeld ervan, pas je beeld aan jezelf aan, niet aan wat iemand anders zijn geluk is.

Referentielijst
Het interview van Dirk De Wachter is te vinden via deze link voor zij die hier interesse in hebben. (link kopiëren en plakken in Google) https://youtu.be/YzumSmL0e_c 

Boek Borderline Times: DeWachter, (2011) D. Borderline Times. Tielt. Lannoo uitgeverij.