Puzzelen en balanceren

Lieve lezers, jullie weten intussen wel al dat mijn opleiding nu gestart is. Heel veel leerstof komt mijn kant op, al zijn de eerste hoofdstukken nu wel al in mijn hersenpan geraakt. Jullie hebben misschien ook al gemerkt dat mijn artikels en blogs vaak wat later online te zien zijn. (Voor de Facebookvrienden soms nog later omdat ik ze vergeet te posten). Ze zijn er vaak wel, alleen wat later. Tijd is momenteel zeer schaars en pauzes worden gevuld met de huishoudelijke taken, kindjeszaken, mijn band en vrienden en familie. Daarnaast werk ik ook nog in het doorgroeihuis voor thuis- en daklozen.

Lieve lezers wees niet bang! Mocht je al klaar staan om mij hulppakketten op te sturen zodat ik zou overleven, niet nodig. Ik voel meteen al jullie zorgen. "Niet te veel hooi op je vork nemen!" "Op tijd ontspannen hoor!" "Rust je wel genoeg?". Op al die vragen het volgende: In mijn band en de tijd met de kindjes in de zetel samen, geven mij heel veel energie en ontspanning. Sterker nog, als ik even genoeg leerstof heb gezien, is het dat waar ik naar snak. Het werk in het doorgroeihuis is niet alleen voor mij een training in mijn toekomstige job, maar geeft me ook de moed om dit te doen. Dat is mijn motivatie om iedere dag te studeren. Die hooi op dat vork? Wel, als het mij te veel wordt dat kan ik altijd bij mijn lieve vrienden en familie terecht om even alles van mij af te vertellen.

Lieve lezers, iedere vrijdag of zaterdag ga ik aan mijn laptop zitten om jullie mee te nemen in mijn hoofd. Dat doe ik niet zomaar, of het kost me geen grote moeite. Het is voor mij even stilstaan en alles op een rijtje te zetten. Het is even rusten...een soort meditatie. Maar wat het ook is, is een oefening op reflecteren, iets wat ik in mijn toekomstige job vaak zal moeten doen.

Lieve lezers, hebben jullie het al door? Jullie helpen mij studeren, door jullie zorgen, door dit hier te lezen, door mijn artikels te 'liken' op Facebook, door jullie feedback. Iedere week evolueer ik in een beter mens dankzij jullie! De wereld voelt een beetje groter omdat jullie er zijn. Oei, ik voel jullie al bibberen op jullie stoel. Geen nood, ik verlaat jullie niet!

Lieve lezers, Ik ben jullie zo dankbaar, maar nu vraag ik nog even jullie begrip.
Ik blijf posten en schrijven, maar niet meer op geregelde momenten. Ik schrijf wanneer ik kan en post ook wanneer ik kan. Mijn Facebookvrienden worden op de hoogte gehouden via die weg, mijn andere lieve lezers (jullie weten wie jullie zijn) krijgen een berichtje als ik post. Eens ik de balans tussen alles gevonden heb, en meer duidelijkheid heb over mijn lessen, zal ik weer ik op vaste dagen kunnen posten.

Lieve lezers, dankjewel om zo trouw te zijn aan mijn schrijfsel. Een dikke zoen...en nu ga ik poetsen en daarna????Studeren natuurlijk, je raadt het goed!!!