Self-fulfilling Prophecy

Ik begin deze week met de boodschap dat mijn opaatje goed is thuisgekomen!!! Het was emotioneel, maar een zaligheid om hem weer na 11 maanden thuis te zien lachen. Bedankt aan zei die zich afvroegen of alles goed met hem gaat. Nu mijn blog 😉

Selffulfilling prophecy oftewel zelbevestigende uitspraak. Een paar jaar geleden las ik hierover, nu in mijn cursus kwam ik deze opnieuw tegen en deze uitspraak kwam onlangs ook een paar keer in een gesprek terecht. En als ik de voorbije maanden iets geleerd heb, is het wel dat ik moet schrijven als er iets in mijn hoofd blijft plakken.

Heb je wel eens gehad dat je een examen had, of een toespraak waar je op voorhand al van zei dat het niet ging lukken...en bleek dat het niet lukte? Of heb je weleens een moment gehad waarop je zei: "niemand zal me daar leuk vinden?" En raad eens? Je werd nauwelijks aangesproken. Mij is het laatste al vaak overkomen, vooral vroeger. Dagen voor ik vertrok zei ik al tegen mezelf en iedereen rond mij dat mensen me daar niet gingen aanspreken of leuk vinden. Sterker nog, in mijn hoofd dacht ik zelf uitgelachen te worden. Je raad het nooit, maar wat ik dacht gebeurde. Ik zat alleen in mijn hoekje, hoofd naar beneden en voelde me enorm ongelukkig. Waarom is dat toch? Eigenlijk is hiervoor een hele goede verklaring.

Even terug naar een huwelijk waar ik was uitgenodigd, zo'n 14 jaar geleden. Mijn toenmalige beste vriendin ging trouwen met de man van haar dromen. Ik was zo gelukkig voor haar en voelde me vereerd dat ik erbij mocht zijn. Het ging een prachtig feest worden (en dat was het ook). Ze glunderden beiden van geluk en dat straalde af op iedereen. Tijdens het klaarmaken ging er heel veel door mijn hoofd. De kleren die in mijn kast hingen waren niet 'chique' genoeg, mijn haar was lelijk, ik was een verschrikking voor mijn spiegel, ik kende bijna niemand en dacht het niet waardig te zijn hun lucht te delen. Met al deze gedachten ging ik naar het feest. Tegen de tijd dat ik daar toekwam waren deze gedachten al vijfmaal erger dan thuis. Eenmaal de nodige toespraken waren gebeurd en de prachtige openingsdans was ingezet was het tijd om te feesten. Maar ik zat helemaal alleen in een hoekje te treuren.

Zie dit even voor ogen. Door al deze gedachten straalde ik helemaal geen open gevoel uit, integendeel ik stootte mensen af. De gedachte dat ik moederziel alleen zou zijn kwam uit, maar helemaal niet voor de redens die ik in mijn hoofd had. Ik stond alleen omdat ik contact onmogelijk maakte. Door mezelf zo op te jutten had ik mezelf zo ongelukkig gemaakt, dat ik er ook ongelukkig uitzag, en wees eerlijk... op een huwelijk hoort dat niet thuis. Door mijn eigen gesloten gedrag lokte ik dus gesloten gedrag uit.

Denk nu even terug aan een prestatie. Door op voorhand al te denken dat het gaat mislukken, zorg je voor ellendig veel stress in je hoofd. Je wordt nerveus en blokkeert zo je hele denken en handelen. Resultaat: je faalt in wat je wou proberen. Het resultaat daarvan is dan bijgevolg dat je het geen tweede keer zal proberen...je faalt toch (denk jij in je hoofd). Door niet meer te proberen herval je dus in je oude patroon en kan je je eigen succes nooit ontdekken. Dus, zoals jullie me nu al kennen, begonnen de radars in mijn bovenkamertje te draaien.

Als die selffulfilling prophecy in de negatieve zin werkt, kan die ook positief uitdraaien niet? Stel je nu het omgekeerde voor. Je wil een nieuwe taal leren, neem Russisch bijvoorbeeld. Als je nu aan die taal begint met de gedachte: "Ik zal dit kunnen!" dan is de kans groter dat het je zal lukken. Door jezelf steeds te zeggen dat het je zal lukken, zet je al jou kunnen en willen open. En hoe meer je leert, hoe meer je je openstelt voor nieuwe dingen!

Vijf jaar geleden nam ik voor het eerst mijn gitaar in de hand. Ik moest en zou gitaar leren spelen, want ik wou mijn teksten van muziek voorzien. Muziekschool was door tijdsgebrek geen optie, dus begon ik eraan op mijn eentje (zoals zovelen mij zijn voorgegaan). Ik heb gevloekt en geschreeuwd omdat mijn korte vingers het me niet gemakkelijk maakten, nu zijn we vijf jaar later en ik ben gitarist in mijn band. Enkel en alleen omdat ik tegen mezelf zei dat ik het ging kunnen. Nu wil ik hierbij wel zeggen dat fysieke beperkingen dit niet voor iedereen mogelijk of gemakkelijk mogelijk maken. Maar één ding heb ik hieruit wel geleerd. Als jij tegen jezelf zegt dat het je gaat lukken, is de kans groter dat het je effectief zal lukken. Bedenk het zo, je kan het maar proberen toch? Je hebt helemaal niets te verliezen. Ons motto thuis is zoals Obama het ooit uitriep YES WE CAN!!!