Spreken is zilver, zwijgen is goud....meestal.

Soms zijn woorden de uitweg in een conflict of een situatie. Soms is zwijgen een betere uitweg. Het is aanvoelen wat je het best doet in een situatie. Soms loopt het hierin fout en maak je een situatie erger door oftewel de stilte oftewel het spreken. In vele gevallen zijn de situaties recht te zetten, maar soms...ach soms is het onherstelbaar. Soms zijn de wonden die je onbewust geslagen hebt veel te diep om ze te genezen. Niet zozeer dat banden verbroken worden, maar de posities en het vertrouwen in elkaar is (tijdelijk) geschonden. De ene partij blijft onbegrepen en gekwetst achter en de andere blijft achter met de wetenschap iemand gekwetst te hebben. Het is dan terug de balans zoeken en het vertrouwen terug te herstellen. Maar hoe doe je dat dan, als je weet dat iemand gekwetst werd door jouw stilte of net je woorden en acties.

Het gebeurt me wel vaker dat ik een situaties probeer lichter te maken of op te lossen voor iemand terwijl me daar niet om gevraagd werd. In al mijn goede bedoelingen vind ik het dan mijn taak om schuld, uitleg of acties voor mijn rekening te nemen. Daardoor neem ik iemand de keuze af om met een situatie om te gaan. Ik neem hen de keuze af om met hun gevoelens, emoties of acties om te gaan. Ik raas dan als een stormwind in hun beleving met de gedachte dat ik daarmee goed doe. Meestal doe ik dit dan ook zonder te communiceren. Het overkwam me de laatste maanden wel een paar keer bij verschillende personen. Resultaat? Gekwetste mensen en vertrouwens gebroken.

Ik zeg wel vaker dat het leven een leerschool is, en dat meen ik ook. Maar soms vergeet ik dat bij een leerschool ook wel eens slechte resultaten horen, resultaten zonder herexamen. Sommige fouten begaat een mens zonder het echt te beseffen terwijl men de fout aan het begaan is en pas erna beseft men dat men weer in hetzelfde patroon terecht komt. Net op die momenten is die balans tussen zwijgen en praten zo belangrijk.

In therapieën zegt men vaak dat je moet reflecteren op wat je goed en fout doet. Ook ik heb dit geleerd, en vaak doe ik dit te weinig. In mijn opleiding is dit een zeer belangrijk vak, dit zal ik later in mijn job nodig hebben. Het terugkijken op een situatie en hoe je het de volgende keer beter kan doen helpt je te groeien in je job. Maar ook zonder job blijkt dit, voor mij althans, een heel belangrijk iets te zijn. Sommige situaties waarin ik in verkeer, soms ook door eigen toedoen, kunnen beter en dan ga ik even nadenken wat beter kon. De voorbije maanden leerde ik alweer een belangrijke les.

Te veel willen doen is soms even erg of helemaal niets doen. Het is een kunst denk ik op precies te weten wat je moet doen. Maar weet iemand het gepaste antwoord hier dan op? Ik denk het niet. We zijn allemaal op zoek naar het beste uit jezelf te halen. Maar soms staren we ons zo blind op perfectie dat we net die fouten maken die we net wilden vermijden. Zo ook ik de voorbije maanden. Ik stortte me als een gek in bepaalde situaties in de strijd naar de perfectie, dat ik even vergat dat ik niet alleen was. Ik vergat even dat ik met mensen te maken had, met vrienden, potentiële vrienden en familie. Ik vergat dat ook zij hun eigen belevening in die situaties hadden. In mijn goedbedoelde furie ging ik over hun grenzen, keuzen en gevoelens heen.

Fouten zijn menselijk! En ik zeg het vaak, vallen is niet zo erg...blijven liggen wel. Ik heb hieruit geleerd, niet de gepaste formule gevonden, maar ik probeer het de volgende keer beter. Ik probeer volgende keer eerst met communicatie, met het gevoel af te tasten, met de situatie in zijn geheel te bekijken en eerst na te denken vooraleer ik handel of spreek. Ook jullie, lieve lezers, komen wellicht in zo'n situaties terecht. Wees niet bang om je fout te (h)erkennen, dit is een belangrijk deel van het leerproces. Erken waar jouw aandeel in de situatie ligt, verontschuldig waar nodig en krabbel terug recht.

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Helemaal mee eens, maar soms is het omgekeerd. Te veel of te weinig is nooit goed, doseren is de kunst. We zijn allemaal op zoek naar de ideale formule, maar we krijgen helaas geen handleiding bij onze geboorte. We maken fouten, niets is onherstelbaar denk ik als we verantwoordelijkheid opnemen voor wat fout liep vanuit jezelf. Misschien is het geen slecht idee om altijd te denken aan wie het meeste uit een situatie haalt. Help je op lange termijn, of blus je nu een brandje om later te merken dat er nog wat ligt te smeulen en meer schade aanricht dan dat je hulp aanbood.

Deze raad komt recht uit het gevoel van zelf onbewust mensen gekwetst te hebben. Ik erken hierbij het probleem en beloof plechtig hier hard aan te werken. Ik schrijf telkens uit eigen ervaringen of gevoelens. Dit doe ik omdat ik jullie, mijn lieve lezers, wil laten zien dat we allemaal maar mensen uit vlees en bloed zijn en geen robots die naar 'perfectie' gemaakt zijn. Ik hoop hierbij een steun te zijn voor iedereen die denkt te falen in het leven...nee hoor, we zitten allemaal op dezelfde leerschool en we studeren allemaal af op ons eigen tempo!