Verandering

Onlangs stond ik even stil bij de foto van mezelf die op men website prijkte. Een van men vriendinnen wees me erop dat die niet meer lijkt op wie ik nu ben. Het is een foto van een persoon die een paar jaar geleden op het beste was dat toen mogelijk was. De blik in haar ogen vertelt me niets meer, de haren zijn een mager begin van wat nu men 'handelskaartje' is. Haar gezicht is vrij van een bril wat me duidelijk maakt dat ze zich schaamde en zich niet goed in haar vel voelde. Wat een wereld van verschil met de persoon die die vrouw nu is. Die vrouw ben ik, ook al herkennen mijn vrienden en familie haar niet in mij.

De foto stamt uit een tijd waar ik verloren liep, verloren in een wereld waar ik de vreemde eend in de bijt was. Het leek alsof ik niet zoals anderen dacht, alsof ik alleen was in mijn wereld. Iedereen zag er anders uit, magerder, dikker, groter, mooier, zelfzekerder, kortom alles wat ik niet was. Mijn eigen gebreken waren zoveel duidelijker, sterker nog ik bestond enkel uit gebreken. Zo was het tenminste in mijn hoofd. Dus ik nam een foto zoals die foto's die ik overal zag. Zonder bril, make-up en een 'verleidelijke' blik en een filter om het af te maken. Niemand kon zien wie ik echt was, correctie: niemand MOCHT zien wie ik echt was. Gelukkig moest niemand mij ooit als vermist opgeven....ik zou nooit gevonden worden met die foto.

Het was een zwarte hoofdstuk in mijn levensboek. Maar ik heb helemaal geen spijt, die periode was de springplank naar het hoofdstuk en die erna. De pagina's werden per dag grijzer en uiteindelijk wit. Iedere ervaring, ieder gesprek bracht me dichter bij het nu. Natuurlijk ging dit niet vanzelf. Ik nam men toekomst in eigen handen en ging praten. Daar leerde ik naast die 'gebreken' ook de andere kanten van mezelf zien. Kleine dingen zoals: krijgen mijn kinderen eten? Ja? Dan ben ik al geen slechte moeder. Kan ik mijn vrienden een luisterend oor bieden? Ja? Dan ben ik alleszins geen slechte vriendin. Doe ik het minimum van huishouden? Je snapt wel waar dit heen gaat denk ik?

Na de gesprekken was ik al een heel ander mens, ik leerde anders naar mezelf en de wereld kijken. Het gaf me genoeg kracht op mijn diploma te halen, echt mama te zijn, vrienden voor het leven te maken en een hechtere band met mezelf te krijgen. Het gaf me een andere blik op hulp vragen en aanvaarden, steun te vragen en af en toe eens los te laten. Het proces is nog gaande, maar ik ben al een hele tijd niet meer de persoon van die foto en misschien wordt het tijd om ook die los te laten.

In mijn blogs zal ik vaker wat dieper op mijn proces ingaan, maar voor deze week laat ik het hierbij. Waarom ik dit deel met jullie? Ik hoop dat mijn verhaal iemand kan de kracht geven om door te zetten, te beginnen aan hun reis, of gewoonweg iemand het gevoel te kunnen geven dat ze niet de enige zijn die zich de vreemde eend in de bijt voelen.

Tot lees!

Ikke